nienaturalną uprzejmością pasierbic, ale pozwalał się nią otaczać, szczęśliwy, że wreszcie ustąpiła dawna wrogość. Jego siły witalne i tak były ograniczone. Miesiące ciągłych utarczek, obaw o trwałość małżeństwa, potem koszmar śmierci i konieczność ułożenia stosunków w domu na nowo ze względu na dobro innych osób mocno je podkopały. Po pracy nie stać go było na nic więcej, wolał już dopasować się do świata panien Walters. Teraz najbardziej potrzebował na swoim osobistym wykresie gładkich linii, bez żadnych ostrych wzniesień i spadków, bez bólu, ale i bez euforii, bez czegokolwiek, co zakłóciłoby obecny spokój. Kiedy wróciwszy w niedzielę z cmentarza zastali w domu Zuzannę, która wprosiła się na lunch, Matthew od razu się najeżył. Niesłusznie, gdyż przyjaciółka Karo odnosiła się do niego przyzwoicie zarówno podczas procesu, jak później, ale nic na to nie Czy problem stwierdzania zgonów poza szpitalami zostanie wreszcie rozwiązany? mógł poradzić. W czasie lunchu także zachowywała się taktownie i serdecznie, potem jednak wyciągnęła z torebki garść wizytówek, tłumacząc, że zmieniła numer telefonu, bo wydzwaniał do niej jakiś maniak, po czym rozdała je wszystkim obecnym przy stole. Matthew miał ochotę zabrać te karteczki i podrzeć je na strzępy, ale sam nie wiedział, dlaczego. 189 Polski ład Przestań, upomniał się w duchu. Nie czas na bezsensowne zagrania. Żadnych wyskoków. Szczerość i prostolinijność. 32. - Nie ma nikogo poza mną - powiedział Mick do Zuzanny na progu Aethiopii w środę po tamtym lunchu. - Gdzie Izabela? - Wyszła. Mick żałował, że w ogóle pofatygował się do drzwi. Właśnie był na dole i robił sobie w kuchni kanapkę, bo w ich własnej lodówce nie znalazł cheddara, a poza tym bardzo smakowały mu pikle, które Izabela kupowała dla Imogen, ale zawsze zapominała kupić je dla niego. - Kiedy wróci? - Zuzanna widziała, że Mick najchętniej zatrzasnąłby jej drzwi przed nosem, i postanowiła być gruboskórną. - Mogłabym zaczekać. Mick z ciężkim westchnieniem odsunął się na bok. Nie zamierzał tracić energii na dyskusję ze Trujzanną (jak zwykł ją nazywać), która miała obsesję na punkcie własnej osoby i zawsze coś truła. - Pojechała do miasta. Potem ma odebrać dziewczynki. Zuzanna zamknęła za sobą drzwi. - Nie wiesz, czy ze szkoły wracają prosto do domu? - Trudno powiedzieć. - Mick zmierzał z powrotem do kuchni. - Miodowy blond - dla kogo? Zaczekaj, chociaż to może potrwać. Poszła za nim. - Nie chcę się narzucać. - Nie ma sprawy. - Wziął swoją kanapkę oraz butelkę budweisera, którą wyciągnął z dna lodówki, i wskazał jej czajnik. - Zrób sobie kawę, ja wracam do pracy. - Nie musisz się mną przejmować. - Nie zamierzam - odkrzyknął już z holu. - Aha, pies jest w ogrodzie. Bądź tak miła i wpuść go, jak wróci. - W porządku - odrzekła i dodała pod nosem: - Wałkoń. - Nie